Μιλώντας μ' αυτούς που έχουν περάσει απέναντι !!!

Σας έχει τύχει ποτέ να ‘μιλήσετε’ με κάποιον από τους αγαπημένους σας που έχει περάσει απέναντι, είτε σε ύπνο, είτε να τον/την ‘δείτε’ μπροστά σας με οποιονδήποτε τρόπο;

Και δεν μιλάω για τις περιπτώσεις που επίκειται κάτι κακό και έρχονται για να μας ειδοποιήσουν. Απλώς και μόνο για την αγάπη που φέρνει η παρουσία τους, τη φροντίδα και το ενδιαφέρον τους, που ακόμη είναι ενεργά , έστω κι αν «έχουν φύγει»…

Με τη φυσική μητέρα της μητέρας μου (η μητέρα μου ήταν υιοθετημένη) δεν είχαμε ιδιαίτερες επαφές. Ο πατέρας μου ‘σκατόγρια’ την ανέβαζε, ‘κωλόγρια’ την κατέβαζε, γιατί δεν μπορούσε να διαχειριστεί το γεγονός πώς μπόρεσε και άφησε το παιδί της σε ξένα χέρια. Ήταν και πολύ θεούσα, φανταστείτε ότι τα 20 τελευταία χρόνια της ζωής της είχε γίνει καλόγρια και όταν πέθανε, πήγε μόνη της η μητέρα μου στην κηδεία και αυτό ήταν όλο.

Έλα όμως που έφτασε μια ημέρα και σε έναν διαλογισμό αισθάνθηκα την παρουσία της. Έχοντας ταυτιστεί απόλυτα με τον πατέρα μου, την ρώτησα με στόμφο και κατάκριση «Πώς μπόρεσες και άφησες τη μητέρα μου;;;» και αυτή μου απάντησε «Αυτή όμως με συγχώρεσε…».

Πώς να σας περιγράψω τί έγινε μετά…. Τί συγκίνηση ένοιωσα και τί αγάπη και ενδιαφέρον από μέρους της !!! Δεν δικαιολογήθηκε, δεν είπε ψέμματα, δεν προσπάθησε να κρυφτεί, αλλά με έθεσε προ των δικών μου ευθυνών, δηλαδή, με τί θράσσος ρωτάς κάτι που ΔΕΝ σε αφορά και γεμίζεις το μυαλό σου με πράγματα που δεν βοηθούν το παρόν και το μέλλον σου. Γιατί μπαίνεις στη δουλειά του άλλου;; ακόμα κι αν αυτός ο άλλος είναι η μάνα σου η ίδια !!

Αν και γνώρισα τη γιαγιά μου όταν αυτή ήταν 70-80 χρονών, από τότε μου εμφανιζόταν νέα 18-20 χρονών και αναπτύξαμε μια σχέση αγάπης και υποστήριξης που δεν υπήρχε όταν αυτή ‘ζούσε’.

Ήταν μια πολύ συγκινητική και έντονη εμπειρία, μια εμπειρία που με καθόρισε έτσι ώστε να ασχολούμαι με τον εαυτό μου αποκλειστικά και να μην μπαίνω σε δουλειά αλλουνού.

Μια από τις μαθήτριές μου που της δίδαξα πώς να έρχεται σε επαφή με τους γονείς της (γιατί έχει μείνει ορφανή από πολύ μικρή ηλικία) μου είπε ότι ιδιαίτερα με τον πατέρα της μπορεί πλέον να συνομιλεί μέσα στην ημέρα της και πάντα αισθάνεται την προστατευτική και όλο αγάπη παρουσία του στη ζωή της να της εξηγεί πράγματα, να την ειδοποιεί και να την καθοδηγεί. Μιλάει επίσης με την μητέρα του πατέρα της, τη δική της γιαγιά, που της λέει ιστορίες που είχε περάσει στο χωριό, της δίνει συνταγές και την βοηθά στην καθημερινότητά της. Απίθανο, εε;;

Όλοι μας έχουμε ανάγκη από την παρουσία ανθρώπων που μας αγαπούν και που είναι πάντα εκεί για εμάς, ακόμα κι αν έχουν ‘φύγει’, όπως προστάζει το νοητικό μας. Η αλήθεια είναι ότι οι δικοί μας άνθρωποι είναι πάντα εδώ, αρκεί να ανοίξουμε τα αυτιά μας και τα μάτια της ψυχής μας να τους δούμε και να τους ακούσουμε !!
καλλιόπη